Teenage Mutant Ninja Turtles

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۳.۸ از ۱۰ (۱.۵ از ۴)

«لاک پشت های نینجا»، که بازگویی تکراری ای از مجموعه فیلمی است که بیش از ۲۵ سال یکی از محبوب ترین آثار کودک و نوجوان بوده، خویشاوندی نزدیکی با فیلم های «ترانسفورمرز» دارد.

هر دوی این فیلم ها محبوبیت خود در جریان اصلی سینما را از طریق اسباب بازی ها و برنامه های تلویزیونی به دست آوره ادند، هر دوی آنها طرفداران سرسختی دارند، و اکنون اثر انگشت «مایکل بی» در سراسر هر دو فیلم دیده می شود.

Director: Jonathan Liebesman

«مایکل بی» این فیلم را کارگردانی نکرده است او تهیه کننده فیلم است و «جوناتان لیبزمن» صاحب جایگاه کارگردانی، کسی که فیلم یکنواخت و کش دار «نبرد تایتان ها» و فیلم مزخرف «نبرد لس آنجلس» را ساخته است.

  Megan Fox                                           Will Arnett                                       William Fichtner                    

بی این فیلم را کارگردانی نکرده است («جوناتان لیبزمن» صاحب این جایگاه است و مایکل بی تهیه کننده)، کسی که فیلم یکنواخت و کش دار «نبرد تایتان ها» و فیلم مزخرف «نبرد لس آنجلس» را ساخته است.

اما نام بی به عنوان یکی از تهیه کننده گان درج شده و وجود چندباره ی سر و صداهای گوش خراش، انفجارها، تدوین سریع و گرافیک کامپیوتری بی وقفه همگی ردپای بی را نشان می دهند.

«لاک پشت های نینجا» در حین اینکه تماشاگران را به سوی تسلیم شدن هل می دهد، نمی تواند چندان لذت خالی از منطق و فکری برای آنها فراهم کند. واژه ی "خسته و پریشان شده" توصیفی منطقی برای تجربه ی دیدن این فیلم خواهد بود.

فیلم از اصل به شیوه ای طراحی شده است تا برای طرفداران فیلم های «لاک پشت های نینجا»، به خصوص آنهایی که تازه به این گروه پیوسته اند، خوشایند و جذاب باشد.گروه سنی مورد نظر افراد 10 تا 14 ساله هستند.

شاید از نظر طرفداران بزرگسال تر که به دلیل ترکیبی از حس خاطره انگیزی و کنجکاوی جذب این فیلم شده اند، تغییراتی که بر افسانه ی لاک پشت های نینجا اعمال شده است بیش از حد شدید باشند و نشود با آنها احساس راحتی کرد.

شنیده شده که یکی از طرفداران سرسخت از اینکه لاک پشت های جدید دارای بینی هستند گلایه مند بود. برای کسانی که با «لاک پشت های نینجا» آشنایی ندارند و یا آنهایی که یک خط داستانی منسجم را ترجیح می دهند، نشستن و تماشای این فیلم ناراحت کننده و بی فایده خواهد بود.

تنها برتری واقعی این فیلم نسبت به فیلم جدید «ترانسفورمرز: عصر انقراض» این است که زمان آن یک ساعت کوتاه تر است.

فیلم با تمرکز بر لاک پشت های کامپیوتری آغاز نمی شود بلکه بر روی اپریل اُ نیل (مگان فاکس) متمرکز می شود که می خواهد شبیه به «برندا استار» (نام یک کمیک استریپ با موضوع یک خبرنگار) بشود و بعداً گزارشگر خبر تلویزیونی درجه یکی خواهد شد.

اپریل در حین اینکه درباره ی فعالیت های تروریستی گروهی به نام «قبیله ی فوت» تحقیق می کند، برای اولین بار با گروه چهار نفره ی لاک پشت های نینجا که به شیوه ی خود برای اجرای عدالت فعالیت می کنند برخورد می کند رافائل (آلن ریچاردسون)، لئوناردو (پیت پلوزک با صدای «جانی ناکسویل»)، میکل آنجلو (نوئل فیشر) و دوناتلو (جرمی هوارد).

او بعداً با مربی آنان که موشی غول پیکر به نام اسپلینتر (دنی وودبرن با صدای «تونی شالوب») است ملاقات می کند.

اپریل با همراهی یار وفادار خود، فیلمبرداری به نام ورنون فنویک (ویل آرنت)، لاک پشت ها را دنبال می کند و به آنها که می خواهند به حکومت وحشتی که توسط «قبیله ی فوت»، سردسته ی قدرتمنداشن شردر (توهورو ماسامون) و وکیل ثروتمند آنان اریک ساشس (ویلیام فیچنر) ایجاد شده است، پایان بدهند.

لاک پشت های جدید چگونه اند؟ هیچ کدام مشخصات خاصی ندارند. طرفداران قدیمی «لاک پشت های نینجا» می توانند خودشان آنها را نشانه گذاری کنند اما دوناتلوی ابله تنها کسی است که شخصیت متفاوتی دارد و بقیه شبیه به هم هستند.

گرافیک کامپیوتری که برای خلق آنها استفاده شده است شناسایی و هویت بخشی به آنان در میان تماشاگران را محدود می کند. آنها شبیه به شخصیت های کارتونی دو بعدی در فیلم های بر اساس کارتون ها به نظر می رسند.

تنها دروازه ی ورود تماشاگر به دنیای آنها اپریل اُ نیل است اما بازیگر نقش «مگان فاکس» باز هم بیشتر به خاطر ظاهر جذاب اش قابل اشاره است نه نقش آفرینی اش. او در کنار دیگر جنبه های چشم نواز فیلم به خوبی جای خود را پیدا می کند اما شخصیت او هرگز بیش از ضمیمه ای غیر ضروری برای داستانی که درهم و برهم نوشته شده به نظر نمی رسد. 

«لاک پشت های نینجا» حقیقتاً نمی تواند به عنوان یک فیلم پذیرفته شود، اما این نکته ای غافلگیر کننده نیست. فیلم در اصل به عنوان تبلیغی ۱۰۰ دقیقه ای برای اسباب بازی ها عمل می کند. حال و هوا و ظاهر فیلم به یک بازی ویدئویی ۳ بعدی روی پرده ی بزرگ شبیه است.

نبرد نهایی با حضور شردر شبیه به مرحله ی غولِ آخر بازی ها به نظر می رسد. باید برای سازندگان فیلم به این خاطر که مخاطبان خود را می شناسند اعتبار قائل شد.

پسران نوجوان عاشق بازی های کامپیوتری هستند. یکی از مشکلاتی که سر راه کشاندن آنها به سالن های سینما وجود دارد، جدا کردن آنها از کنسول های بازی شان است.

گروه تولید فیلم، با ساخت «لاک پشت های نینجا» به شکلی که در جلوه های صوتی و تصویری یک بازی غرق شده است، بخت خود را در رابطه با این بچه ها امتحان می کند. متأسفانه فیلم در این راستا همه ی تماشاگران دیگر را از دست می دهد.

«لاک پشت های نینجا»، برای اکثر گروه احتمالی تماشاگران، بیش از سردرد و از دست دادن ۱۰ دلار قیمت بلیط چیزی به همراه ندارد.